เมื่อสิบกว่าปีก่อนเคยเพื่อนผมคนนึง มันถามตอนเมาเหล้า ผมเองก็ไม่ได้ตอบคำถามมัน คิดว่ามันคงเมาหนัก พูดอะไรไปสมองมันก็คงไม่รับ ที่สำคัญงานของพวกผมมันเป็นงานเฉพาะด้าน ซึ่งในเมืองไทยตอนนั้นมีอยู่ไม่กี่คน เลยไม่คิดว่าจะตกงาน คิดแต่ว่าจะเปลี่ยนงานไปที่ไหนที่ได้เงินเดือนสูงๆ โบนัสดีๆ
มาถึงวันนี้อาชีพของผมก็ยังขาดแคลนอยู่ดี แต่ด้วยอายุที่มากขึ้น มีครอบครัว มีหนี้สิน บางทีมันก็อดคิดไม่ได้ว่าถ้าตรูต้องตกงานจริงๆจะเอาไงกับชีวิตดีวะเนี่ย คือข้อดีของงานผู้เชี่ยวชาญเฉพาะด้านคือมันมีคู่แข่งน้อย มีบริษัทพร้อมจะจ้างงานอยู่ตลอดเวลา แต่มันก็ทำให้ผมไม่มีเวลาไปทำอย่างอื่นเลย เรียกว่างานประจำคือสิ่งที่ผมทำได้ดีที่สุดในชีวิต อย่างอื่นทำแทบจะไม่เลย บ่องตง ถ้าผมไม่สามารถทำงานประจำได้ ผมก็แทบจะไม่เหลือทางออกให้กับตัวเองเลย
ด้วยความกลัวว่าวันนึงจะมีสิ่งไม่คาดฝันเกิดขึ้นกับชีวิตผมเลยต้องเตรียมตัวเอาไว้ก่อน เช่น เริ่มปลูกผักสวนครัว ปลูกนู่น นี่ นั่น มั่วไปหมด (เมียผมเรียกว่าผักสวนมั่ว) เป็นการออกกำลังที่ดี แถมได้อยู่กับพืชผักมันก็มีความสุขไปอีกแบบนึง
เริ่มเข้มงวดกับการใช้จ่ายมากขึ้น เมื่อก่อนอยากได้อะไร ก็จัดเต็มตลอด ตอนนี้ต้องมาคิดใหม่ทำใหม่ เพราะเงินเก็บเดิมก็มีไม่เยอะ จึงต้องประหยัดมากขึ้น เผื่อไว้เป็นค่าเล่าเรียนของลูกชายตัวป่วน ทั้ง 2 คน และไว้ใช้จ่ายตอนแก่
เริ่มปรับมุมมองชีวิต คิดด้านบวกให้มากขึ้น ระยะหลังนี้ผมกังวลว่าถ้าตกงานตอนแก่แล้วผมจะไปทำมาหากินอะไรดี ค้าขายก็ไม่เป็น ความเชี่ยวชาญด้านอื่นๆก็ไม่มี เมียผมยังบ่นอยู่ว่าผมจะไปคิดมากทำไม ตกงานก็หางานใหม่ หาไม่ได้ก็เปิดร้าน หรือไม่ก็ทำเกษตรให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลย ผมเองก็ไปหาความรู้เกี่ยวกับจิตวิทยาการพัฒนาตัวเองมาอ่าน ก็ได้แง่คิดดีๆ ทำให้มองตัวเอง และชีวิตในด้านบวกมากขึ้น ไม่กังวลในสิ่งที่ยังมาไม่ถึง เน้นทำปัจจุบันให้ดีที่สุดไว้ก่อน
ตอนนี้ถามว่าผมยังกลัวตกงานอยู่มั้ย โธ่.. มันก็กลัวอยู่ดีอ่ะครับ